چاه ارت
چاه ارت چیست و در کجا کاربرد دارد؟
جریان الکتریکی در زندگیِ امروزی بشر نقش پررنگی پیدا کرده است. با این حال، برای استفاده از این نیروی محرکه‌ی قوی باید جوانب احتیاط را نیز در نظر گرفت.
بسیاری از سیستم‌ها و تجهیزات الکتریکی برای تخلیه‌ی جریان‌های ناگهانی باید به زمین متصل شوند. به عبارتی اتصال بدنه این تجهیزات به زمین باعث هدایت جریان‌های سرگردان و پیشگیری از بروز خطرات جانی ناشی برق گرفتگی خواهد شد. سیستمی که جریانات الکتریکی را به زمین هدایت می‌کند،سیستم ارت یا چاه ارت می‌نامند.
چاه ارت محافظ جان انسان در هنگام نشت ناخواسته جریان الکتریکی است. امروزه از سیستم ارتینگ به شکل گسترده‌ای در صنایع نفت، پتروشیمی، ساختمان‌سازی و مخابرات استفاده می‌شود. تمامی تابلو برق‌های صنعتی و ساختمانی، دکل‌های مخابراتی و ماشین‌آلات صنعتی و کارگاهی باید به سیستم ارتینگ متصل باشند.
جالب است بدانید حتی سیستم‌های صوتی و تصویری موجود در منازل شما هم برای جلوگیری از آسیب دیدن، نیاز به چاه ارت دارند. پس بهتر است بیشتر با سیستم ارتینگ و ویژگی‌های آن آشنا شوید؛
نحوه اجرای چاه ارت چگونه است؟
چاه ارت که در واقع چاله‌ای نسبتا عمیق است که در درون آن یک سینیِ رسانای مسی قرار داده می‌شود. این صفحه از طریق یک سیمِ مسی به تابلوی تست باکس متصل خواهد شد.
غالبا درون چاه را با بنتونیت پر می‌کنند. خاک بنتونیت به دلایل متعدد برای پر کردن چاه انتخاب شده است. از جمله‌ی این خواص می‌توان به کاهش مقاومت زمین، جذب رطوبت، خاصیت تبادل یونی و پیشگیری از اکسید و خورده شدن صفحه و سیم مسی اشاره کرد.
مزایای استفاده از سیستم ارتینگ
سیستم ارتینگ با اهداف مختلفی راه اندازی می‌شود. از جمله مزایای استفاده از سیستم ارتینگ می‌توان به موارد زیر اشاره کرد؛
– جلوگیری از آسیب دیدن تجهیزات در اثر اتصال الکتریکی
– حفاظت از تجهیزات در برابر صاعقه و میدان‌های مغناطیسی
– منحرف کردن امواج مزاحم RF از سیستم‌ها و گیرنده‌های رادیویی و مخابراتی
– حذف نویز و عملکرد بهتر تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی
– برقراری ایمنی بیشتر در محیط‌های کارگاهی
– حفظ جان افراد در برابر نشت جریان الکتریکی
روش های اجرای سیستم ارتینگ
اجرای سیستم حفاظتی ارتینگ غالبا به دو روش متفاوت زمین سطحی و زمین عمقی انجام می‌شود؛
– روش زمین سطحی:
در مواردی که به دلایلی امکان حفر چاه عمیق وجود نداشته باشد، از روش زمین سطحی برای حفاظت از تجهیزات استفاده می‌شود. در این روش سیستم ارتینگ در سطح زمین و یا در عمق کمی از زمین( در صورت امکان حفر) برقرار می‌شود.
اغلب مناطقی که از روش زمین سطحی برای اجرای سیستم ارتینگ استفاده می‌کنند، دارای ویژگی‌های زیر هستند؛
– مناطقی که فاصله بین دکل و سایت زیاد باشد.
– سطح محوطه یکنواخت بوده و از پستی و بلندی کمی برخوردار باشد.
– شهرهایی که ارتفاع کمتری از سطح دریا دارند.
– روش زمین عمقی:
روش زمین عمقی همانطور که از نام آن مشخص است، با استفاده از حفر چاه ارت و اتصال آن به سیم ارت انجام می‌شود. برای راه اندازی سیستم ارتینگ به این روش ابتدا باید محل حفر چاه را به درستی انتخاب نمود.
بهترین مکان برای این‌کار، باید کمترین ارتفاع را نسبت به زمین اطراف خود داشته باشد. توجه داشته باشید مناطقی نظیر باغچه‌ها و فضاهای سبز که از رطوبت بالاتری برخوردارند، برای حفر چاه ارت ارجحیت دارند.
تست چاه ارت
با توجه به اینکه سیستم ارتینگ در بخش‌های مختلف به منظور تخلیه‌ی الکتریکی ایجاد می‌شود، باید در راه اندازی آن حساسیت و دقت بالایی را به کار برد. در واقع عدم عملکرد چاه ارت در شرایط ویژه منجر به بروز حوادث جبران ناپذیری خواهد شد.
از این رو پس از برقراری سیستم ارتینگ حتما باید توسط افراد متخصص مورد بازرسی قرار گیرد تا از عملکرد صحیح آن اطمینان حاصل کنید. تست چاه ارت توسط بازرس فنی صورت می‌گیرد. بازرسان برای بررسی صحت عملکرد چاه ارت، آن را در دو حالت باز و بسته تست می‌کنند.
برای این کار از دستگاه ارت تستر استفاده می‌شود. تست چاه ارت در حالت بسته حداکثر باید 2 اهم باشد. این میزان مقاومت چاه ارت در حالت باز باید کمتر از 5 اهم باشد. درصورتی که اعداد به ثبت رسیده بیش از این مقادیر باشد، باید چاه ارت را مجددا اصلاح نمود.
به یاد داشته باشید که حادثه خبر نمی‌کند و هر واقعه‌ی الکتریکی هرچند کوتاه می‌تواند منجر به بروز خسارات مالی و جانی شود. بنابراین حتما نسبت به راه اندازی سیستم ارتینگ برای لوازم خانگی، کاری و صنعتی توجه ویژه‌ای داشته باشید.
چاه ارت استاندارد
استانداردهای یک چاه ارت پس از بررسی‌ها و محاسبات دقیق محل توسط افراد متخصص در این زمینه تعیین می‌شود. عمق استاندارد برای حفر چاه ارت به نسبت نوع خاک زمین و مقاومت آن متفاوت خواهد بود.
در حالت کلی عمق چاه ارت بین 4 تا 8 متر به قطر 80 سانتی متر حفر می‌شود. مقاومت خاک‌های کشاورزی و رسی کمتر بوده و نیاز به چاه کم عمق‌تری دارند. در مقابل به دلیل مقاومت بالای زمین‌های سنگلاخی و شنی، چاه ارت باید عمیق‌تر حفر شود.
